หอภาพถ่ายล้านนา โดยมูลนิธิรองศาสตราจารย์ กันต์ พูนพิพัฒน์ ร่วมกับสุเทพ กฤษณาวารินทร์ (ช่างภาพสารคดี) นำเสนอภาพถ่ายเรื่องราวของผู้คนในเเถบลุ่มน้ำโขง ภายใต้ชื่อนิทรรศการภาพถ่าย "เเม่โขง...มารดาเเห่งสายน้ำ" MEKONG THE MOTHER OF RIVER เมื่อสมัยผมเด็ก ๆ ผมได้ทั้งอ่านเรื่องราวจากหนังสือ นิตยสาร และได้รับการบอกเล่าเรื่องราวต่าง ๆเกี่ยวกับแม่น้ำโขง ทั้งเรื่องลึกลับ ความเชื่อเรื่องพญานาค และการได้เห็นภาพทหาอเมริกันกว่า 20 คนอุ้มปลาพญานาค (ที่ต่อมารู้ว่าเป็นเรื่องที่สร้างความเข้าใจผิด) ทำให้จินตนาการอยากเดินทางและร่วมถ่ายทอดประสบการณ์จากแม่น้ำโขงในเวลาต่อมา กระทั่งผมได้ทำงานเป็นช่างภาพสารคดี ผมก็ไม่เคยลืมแม่น้ำโขง กลายเป็นความผูกพันที่ต่อมาได้เดินทางทำงาน ถ่ายทอดเรื่องราวของแม่น้ำโขงในแง่มุมต่าง ๆ ในประเทศที่มีแม่น้ำไหลผ่าน ไม่ว่าจะเป็น จีน พม่า ลาว ไทย กัมพูชา และเวียดนาม และตลอด 20 ปีการเดินทางนี้ก็นับเป็นหลายพันกิโลเมตรในวาระที่แตกต่างกันออกไป มีเรื่องเล่าผ่านเลนส์ของกล้องมากมาย เช่น มีโอกาสได้บันทึกภาพปลาน้ำจืดที่ใหญ่ที่สุดในโลก ซึ่งจับได้ที่อำเภอเชียงของในจังหวัดเชียงราย ในปี พ.ศ. 2548 และมีโอกาสได้ถ่ายภาพปลาบึกตกหลี่ที่สี่พันดอน ประเทศลาว ซึ่งเป็นการพิสูจน์ว่าปลาบึกและปลาใหญ่หลายชนิดใช้เส้นทางน้ำรูสะโฮ้งเป็นเส้นทางอพยพ ก่อนที่เขื่อนดอนสะโฮ้งซึ่งสร้างเสร็จเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมาจะปิดกั้นเส้นทางนั้นตลอดไป หรือการได้เห็นและบันทึกภาพนกน้ำนับล้าน ๆตัวในโตนเลสาบของกัมพูชา ก็เป็นอีกประสบการณ์ที่หาไม่ได้อีกแล้ว หรือแม้แต่การถูกจับที่กาเมา สามเหลี่ยมปากแม่น้ำโขงที่เวียดนามเองก็ดี จากถูกกล่าวหาจากตำรวจเวียดนามว่าเป็นสายลับซีไอเอ เมื่อนึกย้อนกลับไปก็เป็นอีกเรื่องราวหนึ่งที่ไม่คิดว่าจะเคยมีประสบการณ์ ภาพที่ผมได้บันทึกจากการเดินทางเหล่านี้ยังทำให้มีโอกาสได้ตีพิมพ์เผยแพร่ไปยังสื่อต่าง ๆ ทั่วโลก ไม่ว่าจะเป็นนิตยสาร หนังสือพิมพ์ เช่น National Geographic, Geo หรือไปจัดแสดงตามนิทรรศการรวมถึงเทศกาลถ่ายภาพที่ ฝรั่งเศส ออสเตรเลีย เกาหลีใต้ จีน หรืออเมริกา รวมถึงรางวัลต่าง ๆที่ได้มา แต่ที่น่าภูมิใจคือภาพเหล่านี้ได้กลายเป็นตัวแทนการอนุรักษ์ ร่วมปกป้องแม่น้ำโขงในรูปแบบต่าง ๆ เพื่อช่วยรณรงค์ให้แม่น้ำยังคงอยู่และยังเป็นพื้นที่ให้สรรพชีวิตได้อาศัยและดื่มกินต่อไป ในตัวผมเองในฐานะศิลปิน แม่น้ำได้ให้อะไรมากมาย ทั้งในแง่สุทรียภาพ ประสบการณ์ทำงาน รางวัล แต่เหนือสิ่งอื่นใดได้เห็นธรรมชาติได้ทำหน้าที่ของมันอย่างซื่อสัตย์ แล้วสะท้อนให้ตนเองได้ตั้งคำถามกับตัวเองบ้างว่าแล้วเราได้ทำอะไรให้กับโลกไว้บ้างละก่อนที่เราจะจากไป