TAKE A PEEK AT
PROGRAM HIGHLIGHTS
สถานที่จัดงาน
อัพเดทและเที่ยวชมงาน
Insight LOCAL PLUS เบื้องหลังงานออกแบบอัตลักษณ์ CMDW2025 โดยทีม slowmotion
เทศกาลออกแบบเชียงใหม่ 2568 หรือ Chiang Mai Design Week 2025 ปีนี้มาในธีม LOCAL PLUS (โลคัล พลัส) – การเติมพลังจากเหล่านักสร้างสรรค์ท้องถิ่นในภาคเหนือ เปลี่ยนพลังบวก (+) ให้กลายเป็นความร่วมมือที่ไร้ขอบเขต (∞)เพื่อสอดรับแนวคิดนี้งานออกแบบอัตลักษณ์ของเทศกาลจึงจัดเต็มทั้งสีสันและองค์ประกอบของความเป็นท้องถิ่นที่หลากหลาย มาร่วมสังสรรค์กันอย่างสนุกCEA เชียงใหม่ พูดคุยกับ นุติ์ นิ่มสมบุญ และทีม slowmotion ถึงเบื้องหลังงานออกแบบสุดเฟี้ยวที่สะท้อนพลังบวกของนักสร้างสรรค์ท้องถิ่น จนกลายเป็นรูปธรรมของ LOCAL PLUS ดังที่เห็น“พอได้รับโจทย์มา เราเริ่มจากตีความความเป็นเชียงใหม่ก่อนเลย เราไม่ได้คิดว่าเชียงใหม่มีแค่ความคราฟต์หรือไลฟ์สไตล์แบบสโลว์ไลฟ์เท่านั้น แต่จริง ๆ เมืองมันมีความร่วมสมัย มีชีวิตชีวา มีการผสมผสานความเก่า-ใหม่อยู่ในตัว” ทีม slowmotion เล่าถึงหมุดตั้งต้นในการออกแบบอัตลักษณ์เทศกาลครั้งนี้“คาแรกเตอร์ที่ว่านี้มันก็สอดรับกับคำว่า LOCAL PLUS ซึ่งเป็นธีมของปีนี้ มันไม่ใช่แค่การเล่นกับเครื่องหมายบวก (+) อย่างเดียว แต่แนวคิดเบื้องหลังคือการสร้างผลลัพธ์ใหม่ ๆ จากเครื่องหมายคณิตศาสตร์: การบวกเพิ่ม, การคูณ (x) พลังสร้างสรรค์ให้ทวีคูณ, การลบ (-) เพื่อลดต้นทุนหรือผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อม และการหาร (÷) ในความหมายของการแบ่งปันองค์ความรู้และพื้นที่สร้างสรรค์ของเมือง”ผลลัพธ์ทั้งหมดจึงถูกถ่ายทอดผ่านการออกแบบตัวอักษรที่มีมิติ คล้ายแสงสีสันสดใสพุ่งออกมาด้านหน้า พร้อมการสอดแทรกองค์ประกอบที่สะท้อนอัตลักษณ์ของภาคเหนือใน Key Visual“มันมีทั้งองค์ประกอบที่คนเห็นปุ๊บก็รู้ว่าเป็นเชียงใหม่ เช่น ชนเผ่า กำแพงเมืองเก่า และองค์ประกอบที่คนอาจไม่รู้ว่าเป็นตัวแทนของภาคเหนือ อย่างกราฟิกเล็บฟ้อนที่อยู่คู่กับกีตาร์ร็อกยุค 70 เพื่อให้คนรู้ว่าเชียงใหม่มีอะไรมากกว่าที่คิด ไม่ได้จำกัดแค่ศิลปะหรือวัฒนธรรมแบบดั้งเดิม” ทีม slowmotion กล่าว“เพราะวาไรตี้ของเมืองมันเยอะมาก เป็นเมืองที่มีวัฒนธรรมหลากหลาย ทั้งเก่าและใหม่ เรารู้สึกว่าไม่ค่อยมีใครพูดถึงเซนส์แบบนั้น เลยอยากเล่าให้เห็นมุมมองและทัศนคติใหม่ ๆ เวลาคนมองเข้ามาในเชียงใหม่”สำหรับแนวคิดเรื่องเครื่องหมายคณิตศาสตร์ (+, –, ×, ÷) ทีมออกแบบพยายามลดทอนเส้นสายแบบตรง ๆ ด้วยการออกแบบรูปทรงใหม่ เป็นวงกลมสองฝั่งที่ผสมกันตรงกลาง และพลิกเส้นสายอย่างต่อเนื่องให้กลายเป็นเครื่องหมายใหม่ ที่ช่วยสร้างสมการสร้างสรรค์ให้เทศกาล“พอได้เครื่องหมายแล้ว เราคิดว่าจะเอาไปใช้อย่างไรให้เกิดประโยชน์ เพราะจุดประสงค์หลักคือความหลากหลาย เราเลยใส่ Graphic Elements เพิ่มเข้าไปในเครื่องหมายต่าง ๆ เพื่อให้มันน่าสนใจขึ้น และสื่อให้เห็นว่า ‘ความหลากหลาย’ นี่แหละคือหัวใจสำคัญ พร้อมกับมี foreshadowing ว่านี่คือเครื่องหมายทางคณิตศาสตร์”ทีม slowmotion มองว่า ‘ความหลากหลาย’ ของงาน CMDW คือความสนุกที่ทำให้ได้ปล่อยของเต็มที่ ขณะเดียวกัน ความท้าทายคือการชั่งน้ำหนักในการเล่าว่าสิ่งไหนควรเก็บไว้ หรือควรตัดออก เพื่อให้ทั้งหมดรวมกันได้กลมกลืน“อีกอย่างที่เราคิดไว้คือ อยากให้ Key Visual ปีนี้แตกต่างจากปีก่อน ๆ อย่างชัดเจน เพราะเราไม่ได้มองว่าเชียงใหม่คือเมืองที่มานอนพักผ่อนชิล ๆ อย่างเดียว มันมีอะไรให้ทำเยอะกว่านั้นมาก นั่นคือเหตุผลที่เราต้อง ‘สุดโต่ง’ ไปเลย”“สิ่งที่อยากสื่อผ่านงานออกแบบครั้งนี้ ไม่ใช่แค่ความสวยงามหรือความโดดเด่น แต่คือการทำให้ผู้คนเข้าใจเมืองเชียงใหม่มากขึ้น ทั้งในมุมที่เขารู้จักอยู่แล้ว และมุมใหม่ที่เราใส่เข้าไป หวังว่าองค์ประกอบเหล่านี้จะสร้างความน่าสนใจ และในขณะเดียวกัน ก็วางรากฐานให้อยู่ในความเป็นโลคัลของเชียงใหม่ที่มีเสน่ห์อยู่แล้ว”และนี่คือนิยามของ LOCAL PLUS ในมุมมองของ slowmotion ว่าแต่คุณมอง LOCAL PLUS อย่างไร? ไปร่วมสำรวจพร้อมกันในเทศกาลงานออกแบบเชียงใหม่ 2568 (Chiang Mai Design Week 2025) 6 – 14 ธันวาคม 2568 นี้ ณ ย่านกลางเวียง ช้างม่อย-ท่าแพ สันป่าข่อย และทั่วเมืองเชียงใหม่ แล้วพบกัน!
01 พ.ย. BBBB
เจาะโอกาสและความเคลื่อนไหวที่ผลักเชียงใหม่สู่มหานครดนตรี
ไม่เพียงงานศิลปะและหัตถกรรม หาก “เสียงดนตรี” คืออีกหนึ่งต้นทุนทางวัฒนธรรมที่หล่อเลี้ยงชีพจรของเชียงใหม่ให้มีชีวิต มีจังหวะ และมีเสน่ห์เฉพาะตัวจากเสียงซอและบทเพลงล้านนาในวิถีชาวบ้าน สู่โฟล์กซองคำเมืองของ จรัล มโนเพ็ชร ที่ถางเส้นทางให้ศิลปินเชียงใหม่รุ่นใหม่ได้เดินต่อ ศิลปินรุ่นหลังอย่าง Acappella 7, ETC., POLYCAT, Solitude Is Bliss, Yonlapa, เขียนไขและวานิช ต่างสานต่อพลังสร้างสรรค์นั้นด้วยเสียงเพลงที่หลากหลาย ข้ามพรมแดนของแนวเพลงและภาษา เติมเสน่ห์ให้เมืองเชียงใหม่มีชีวิตชีวาในแบบร่วมสมัย ขณะเดียวกัน เมืองก็ยังเต้นไปกับจังหวะของเสียงดนตรีที่ดังขึ้นในทุกย่าน ตั้งแต่บาร์ดนตรีสดเล็ก ๆ ริมทาง ไปจนถึงเวทีใหญ่ที่กลายเป็นหัวใจของค่ำคืนในเมืองนี้ดนตรีจึงไม่เพียงสะท้อนชีพจรของเชียงใหม่ แต่ยังเป็นแรงขับสำคัญของเศรษฐกิจสร้างสรรค์ และเหตุผลที่ทำให้หลายคนเชื่อว่าเชียงใหม่มีศักยภาพจะก้าวสู่การเป็น “เมืองดนตรี” (Music City) แห่งแรกของไทยอย่างภาคภูมิว่าแต่…อะไรทำให้เชียงใหม่รุ่มรวยด้วยเสียงเพลงเช่นนี้? เราชวนศิลปินและผู้คนในแวดวงดนตรีเชียงใหม่ มาร่วมเปิดมุมมองถึงจุดแข็ง โอกาส และความท้าทายที่เมืองแห่งเสียงเพลงกำลังเผชิญต่อไปชา-สุพิชา เทศดรุณศิลปินผู้ก่อตั้งวง คณะสุเทพการบันเทิง เจ้าของบาร์ไลฟ์มิวสิค Chiang Mai Original และผู้จัดอีเวนต์ เชียงใหม่โฮะ! (Chiang Mai Ho!) คอนเสิร์ตที่รวมศิลปินเชียงใหม่ขึ้นมาแสดงเพลงของตนเอง “เชียงใหม่เป็นเมืองที่เอื้อต่อการทำงานศิลปะมาก ศิลปินที่ย้ายมาที่นี่ไม่เคยรู้สึกโดดเดี่ยว เพราะมีรุ่นพี่ รุ่นน้อง และเพื่อนร่วมทางอยู่ทั่วเมือง เวลามีใครจัดงาน ศิลปินแขนงอื่นก็มักจะมาช่วยกัน จนกลายเป็นเมืองที่ศิลปะเชื่อมผู้คนไว้ด้วยกันจริง ๆเมื่อมองในมุมของนักดนตรี สมัยก่อนอยากเล่นเพลงของตัวเองต้องเล่นฟรี แต่ตอนนี้ภาคเอกชนเข้าใจมากขึ้น มีเวทีและพื้นที่ให้ศิลปินได้แสดงผลงาน พร้อมค่าตอบแทนที่เหมาะสม ทว่าปัญหาคือ เรามีศิลปินมากขึ้น แต่ยังไม่มี ‘ผู้ฟัง’ ที่แข็งแรง คนเชียงใหม่กลับฟังเพลงของศิลปินเชียงใหม่น้อยกว่าที่คิด ขณะที่จังหวัดอื่นกลับสนใจเรามากกว่า หรือบางวงต้องไปดังที่กรุงเทพฯ ก่อนถึงจะได้รับการยอมรับ เราอยากให้คนฟังเข้าใจว่า เพลงจากเชียงใหม่ที่ไม่เคยได้ยิน ไม่ได้แปลว่ามันไม่ดี เพลงดี ๆ มีอยู่มาก แค่ต้องช่วยกันสร้างพื้นที่และวัฒนธรรมการฟังให้เติบโตไปพร้อมกับศิลปินถ้าจะไปถึงจุดนั้นได้ ภาครัฐควรเข้ามามีส่วนสนับสนุนเครือข่ายศิลปินท้องถิ่นอย่างจริงจัง ไม่ใช่เพียงจัดอีเวนต์แล้วจ้างวงดังจากกรุงเทพฯ มาเล่นแล้วก็จบ หากมีการจัดสรรงบประมาณและร่วมมือกันสร้างระบบให้อุตสาหกรรมดนตรีท้องถิ่นเติบโตอย่างยั่งยืน หาพื้นที่และเชื่อมโอกาสให้ศิลปินได้แสดงผลงาน สิ่งนี้ไม่เพียงช่วยศิลปินในจังหวัด แต่ยังสร้างโอกาสทางเศรษฐกิจใหม่ให้เมืองได้อย่างยั่งยืนจริง ๆ”เอิง-ศุภกานต์ วรินทร์ปราโมทย์นักดนตรี ผู้ก่อตั้ง Tempo.wav สื่อและนิตยสารดนตรีของเชียงใหม่ที่ช่วยสื่อสารและสนับสนุนดนตรีเชียงใหม่ และหนึ่งในผู้ขับเคลื่อนให้การบทสนทนาของผู้คนที่เกี่ยวข้องกับแวดวงดนตรีในเชียงใหม่ในประเด็นปัญหาต่าง ๆ ผ่านกิจกรรม Town Hall“เราไม่ใช่คนเชียงใหม่ แต่อยากมาเชียงใหม่ เพราะพบว่าวงดนตรีหลายวงที่เราชอบ ส่วนใหญ่มาจากเชียงใหม่หมดเลย ที่นี่มันมีระบบนิเวศที่เอื้อคนทำงานสร้างสรรค์สามารถทำงานโดยมีลายเซ็นของตัวเอง และสิ่งนี้ดึงดูดให้ใครหลายคนมาใช้ชีวิตที่นี่ รวมถึงเราเองเนื่องจากเราเห็นโอกาสตรงนี้ เราเลยอยากมีส่วนขับเคลื่อนแวดวงดนตรีเชียงใหม่ไปพร้อมกัน จึงเริ่มทำโครงการ Tempo.wav เพื่อสร้างพื้นที่กลางให้วงดนตรีท้องถิ่นได้แสดงผลงาน และเปิดให้คนฟังได้มาสัมผัสดนตรีใหม่ ๆ โดยตรงTempo.wav ไม่ได้เป็นแค่คอนเสิร์ตหรืออีเวนต์ แต่เป็นพื้นที่ทดลองที่เชื่อมโยงศิลปินกับผู้ฟัง เราอยากสร้างระบบสนับสนุนแบบยั่งยืน ทั้งให้ศิลปินมีรายได้จากงานของตัวเอง และสร้างความเข้าใจให้คนฟังเห็นคุณค่าของการสนับสนุนดนตรีในท้องถิ่น เราจัดทั้งโชว์ เสวนา เวิร์กช็อป ตลาดเพลงเล็ก ๆ รวมถึงการหาทุนมาทำนิตยสารรายเดือน เพื่ออัพเดตแวดวงดนตรีท้องถิ่น เพื่อให้คนฟังได้รู้ว่ากว่าจะเกิดหนึ่งเพลงมันผ่านอะไรมาเยอะมาก ที่เราทำมันอาจจะเป็นความเคลื่อนไหวเล็ก ๆ แต่ดีที่เราไม่ได้ทำอยู่กลุ่มเดียว ยังมีเครือข่ายนักดนตรีและนักฟังอีกเยอะที่ช่วยขับเคลื่อนในพื้นที่ของตัวเอง หรือการได้เห็น CEA เชียงใหม่ จัดอีเวนต์ส่งเสริมศิลปินท้องถิ่น ก็ถือเป็นการช่วยโปรโมทได้มาก ซึ่งนั่นล่ะ กลับมาที่ประเด็นสำคัญ ถ้าภาครัฐตื่นตัวและสนับสนุนศิลปินท้องถิ่นมากกว่านี้ เชียงใหม่ รวมถึงเมืองอื่น ๆ มันน่าจะเติบโตไปได้ไกลกว่าที่เป็นมาก” ซี-สิโมนา มีสายญาติ และมาย-ดนตรี ศิริบรรจงศักดิ์ศิลปิน ดีเจ และผู้ก่อตั้ง POY Festival เทศกาลดนตรีและแผ่นเสียงของเชียงใหม่ ที่อยากสร้างคอมมูนิตี้ทางดนตรีในเชียงใหม่“ในฐานะคนที่ย้ายมาอยู่เชียงใหม่ เรารู้สึกว่าเมืองนี้เปิดกว้างมาก มันให้เรามีอิสระที่จะเป็นตัวเองได้เต็มที่ ไม่ต้องปรับให้เข้ากับใคร ที่นี่ไม่มีกรอบว่าไปที่ไหนต้องแต่งตัวแบบไหนหรือพูดแบบไหน ทุกย่านมีอัตลักษณ์ของตัวเอง มีทั้งคาเฟ่ ร้านเหล้า ร้านดนตรี ที่แต่ละแห่งก็มีแนวทางและกลุ่มคนของตัวเอง เราเลยรู้สึกว่าอยู่ที่นี่ได้โดยไม่ต้องพยายามอะไรเลย และนั่นทำให้เราสบายใจเวลาได้ใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางดนตรีและผู้คนแบบนี้ในแวดวงดนตรีก็เหมือนกัน นักดนตรีต่างชาติที่มาเที่ยวเชียงใหม่มักจะสามารถขึ้นแจมกับวงในเมืองได้ทันที เพราะวงที่นี่เปิดรับตลอด พร้อมทดลองอะไรใหม่ ๆ เสมอ บางคืนก็มีคนเต้นแท็ปแดนซ์ขึ้นมาแจมเฉย ๆ ทุกคนก็ยิ้มแย้ม มีความสุข นี่คือเสน่ห์ของเชียงใหม่ เป็นเมืองที่คล้ายหม้อหลอมวัฒนธรรมอันเต็มไปด้วยความเปิดใจของผู้คน แต่ถ้าอยากให้เชียงใหม่ก้าวไปสู่การเป็น ‘เมืองดนตรี’ จริง ๆ จังหวัดต้องชูดนตรีให้เป็นจุดขายหลักของเมืองก่อน เราได้ยินนักท่องเที่ยวต่างชาติพูดบ่อยมากว่าเขาไม่รู้เลยว่าเชียงใหม่มีวงดนตรีดี ๆ แบบนี้อยู่ที่นี่ พอมาเจอกลับกลายเป็นเรื่องแปลกใหม่ ถ้าเรามีระบบประชาสัมพันธ์หรือการสื่อสารที่ดี เชียงใหม่จะกลายเป็นจุดหมายทางดนตรีที่คนตั้งใจมาเที่ยวโดยเฉพาะ และจะสร้างโอกาสทางเศรษฐกิจใหม่ ๆ ให้เมืองได้มหาศาล แต่ตอนนี้เศรษฐกิจเชียงใหม่ยังผูกอยู่กับฤดูกาลท่องเที่ยวมากเกินไป พอถึงช่วงโลว์ซีซั่นทุกอย่างก็ซบเซา ดนตรีจึงยังไม่ได้รับการพัฒนาอย่างต่อเนื่อง”เวลาคนในวงการดนตรีเชียงใหม่คุยกัน ก็จะถามกันเสมอว่า ถ้าอยากให้ระบบนิเวศทางดนตรีแข็งแรง ต้องเริ่มจากตรงไหนก่อน ระหว่างสถานที่เล่น วงดนตรี หรือคนฟัง ซึ่งจริง ๆ แล้วทุกอย่างต้องเดินไปด้วยกัน ปัญหาตอนนี้คือศิลปินต้องพึ่งพาแพลตฟอร์มออนไลน์มากขึ้น ทำเพลงแล้วปล่อยขึ้นไป เห็นแต่ยอดฟัง ไม่เห็นหน้าแฟนเพลงจริง ๆ ปฏิสัมพันธ์ระหว่างศิลปินกับผู้ฟังเลยค่อย ๆ หายไป ทั้งที่มันเป็นหัวใจของดนตรี เราเลยพยายามสร้างคอมมูนิตี้ผ่านเทศกาลดนตรี เพื่อให้คนกลับมาเจอกันอีกครั้ง ให้ศิลปินได้เจอคนฟังของตัวเอง และให้คนฟังรู้สึกว่าเขามีส่วนร่วมกับดนตรีของเมืองนี้ด้วย”ท้ายที่สุด มันต้องอาศัยความร่วมมือจากทุกฝ่าย ทั้งศิลปิน ภาคเอกชน และภาครัฐ ที่ต้องลงมาทำความเข้าใจและวางแผนร่วมกัน ถ้าเราสามารถทำให้ระบบทั้งหมดมันเชื่อมกันได้ ดนตรีเชียงใหม่จะไม่ใช่แค่เสียงสะท้อนของเมืองอีกต่อไป แต่มันจะกลายเป็นพลังขับเคลื่อนเศรษฐกิจสร้างสรรค์ที่ยั่งยืนได้จริง ๆ”เมธ-สุเมธ ยอดแก้วสมาชิกวง Migrate to The Ocean ผู้ก่อตั้งค่ายเพลง Minimal Records และผู้จัดเทศกาล LABBfest.2024“การที่เมืองมีมหาวิทยาลัยหลายแห่งก็ส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนสำคัญคือเชียงใหม่เปรียบเหมือนเมืองหลวงของภาคเหนือ ที่ดึงดูดคนในจังหวัดรอบข้างและภาคอื่น ๆ มาหาโอกาสใหม่ ๆ จากเมืองนี้ ที่นี่จึงมีมิวสิคซีน (music scene) ที่แข็งแรงและหลากหลาย เรามีวงดนตรีฝีมือดี ๆ เยอะ และนั่นคือเหตุผลทำให้ผมสามารถทำค่ายเพลงมาได้ถึงสิบปี แม้ดูเหมือนเราจะมีผู้เล่นมากมายเต็มไปหมด แต่สิ่งที่ยากที่สุดในปัจจุบันคืออะไรรู้ไหม… ‘คนฟัง’ ครับ ย้อนกลับไปเมื่อสิบกว่าปีก่อน เรามีพื้นที่แสดงน้อยมาก แต่เมื่อมีอีเวนต์เกิดขึ้น คนตามไปฟังเยอะมาก ๆ แต่ตอนนี้กลายเป็นพื้นที่เล่นมี แต่คนดูไม่มีซะงั้น นี่คือปัญหาของวงใหม่ๆ ยุคหลังนี้เลย คอมมูนิตี้มันไม่แข็งแรง ส่วนหนึ่งอาจจะเกิดจากพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปจากโซเชียลมีเดียที่ทำให้คนแยกกันมากขึ้นก็ได้ เช่นนั้นแล้ว ถ้าจะมีการสนับสนุน เราคิดว่าต้องเข้ามาช่วยแก้ปัญหาเรื่องคนฟังนี่แหละ เรามองว่ามันต้องมีพื้นที่ที่ทำให้เกิดปฏิสัมพันธ์ระหว่างวงดนตรีกับคนฟัง สร้างความรับรู้และดึงคนเชียงใหม่ให้ใกล้ชิดกับดนตรีเชียงใหม่มากขึ้น เราอยากจะให้เกิดพื้นที่แบบ ‘เชียงใหม่มิวสิคเซ็นเตอร์’ เป็นพื้นที่ที่ีรวมทุกอย่างเกี่ยวกับดนตรี มีร้านแผ่นเสียง มีคาเฟ่ มีห้องอัด มีประวัติศาสตร์ดนตรีเชียงใหม่ มีไลฟ์เฮ้าส์ อะไรที่เกี่ยวกับดนตรีอยู่ด้วยกัน เพื่อดึงให้คนสามารถมาใช้เวลาและใกล้กับดนตรีมากกว่านี้ มันต้องสร้างความสัมพันธ์ตรงนี้กลับมาก่อนนะ โดยหนึ่งในความพยายามของเราซึ่งทำต่อเนื่องมาหลายปี นั่นคือการร่วมกับ CEA เชียงใหม่ จัด LaBBFest. เทศกาลดนตรีนานาชาติที่เชื่อมศิลปินในภาคเหนือได้แสดงผลงานต่อโปรโมเตอร์ ค่ายเพลง และผู้จัดงานดนตรีทั้งในและต่างประเทศ ในทุกช่วงเทศกาลออกแบบเชียงใหม่ (Chiang Mai Design Week)ที่ผ่านมา เราสามารถทำให้วงดนตรีหลาย ๆ วงสามารถได้ออกทัวร์และร่วมเทศกาลดนตรีในต่างประเทศ รวมถึงสามารถเซ็นสัญญากับค่ายเพลงได้ เราเชื่อว่าถ้าเมืองเรามีโมเดลความร่วมมือระหว่างภาครัฐกับเอกชนแบบนี้อีกมาก ๆ นิเวศอุตสาหกรรมดนตรีบ้านเรามันน่าจะแข็งแรง และส่งเสริมนักสร้างสรรค์ท้องถิ่นให้เข้าถึงโอกาสใหม่ ๆ มากกว่านี้”
26 ต.ค. BBBB
Exhibitors Seminar สัมมนาผู้ร่วมจัดเทศกาลงานออกแบบเชียงใหม่ 2568
วันที่ 9 กันยายน 2568 สำนักงานส่งเสริมเศรษฐกิจสร้างสรรค์ (องค์การมหาชน) เชียงใหม่ จัดงานแถลงข่าวและสัมมนาสุดพิเศษสำหรับผู้ร่วมจัดแสดงในเทศกาลงานออกแบบเชียงใหม่ 2568 ภายในงานเต็มไปด้วยกิจกรรมที่น่าสนใจ อาทิ การเสวนาหัวข้อ : Local Plus : ร่วมมือกัน สร้างสรรค์ เติบโต โดย คุณอิ่มหทัย กันจินะ ผู้อำนวยการสำนักงานส่งเสริมเศรษฐกิจสร้างสรรค์ เชียงใหม่ ร่วมกับเหล่าพันธมิตร เครือข่ายความร่วมมือภาคธุรกิจและอุตสาหกรรมสร้างสรรค์ ได้แก่ ดร.กอบกิจ อิสรชีววัฒน์ ประธานหอการค้าจังหวัดเชียงใหม่, คุณปิยะนันท์ มหานุภาพ ที่ปรึกษาสมาคมผู้ผลิตและผู้ส่งออกสินค้าหัตถกรรมภาคเหนือ (Nohmex), คุณฉัตรนิธิศวร์ จันทาพูน กลุ่ม Thai Perfumer, คุณณัฐพล วรรณาภรณ์ ผู้แทนจากสมาคมเชียงใหม่เคลย์เอทีฟ และคุณสุเมธ ยอดแก้ว บริษัท มินิมอล เรคคอร์ด จำกัดนอกจากนี้ มีการบรรยายพิเศษในหัวข้อ “ลิขสิทธิ์และกฎหมายการออกแบบ โดย ทีม EasyLaw” และ “Local Sustainability โดย คุณกอบลาภ ไทยทัน บริษัท ซาน เมซง จำกัด และ บริษัท พาย คารบอนด์ จำกัด” ซึ่งเป็นประโยชน์อย่างยิ่งต่อนักออกแบบที่ต้องการพัฒนาผลงานของตนเอง และเสริมความรู้ด้านกฎหมายที่สำคัญในการต่อยอดธุรกิจ รวมถึงให้ความสำคัญในการผลักดันอุตสาหกรรมสร้างสรรค์บนพื้นฐานของความยั่งยืนเพื่อก้าวสู่การเป็นผู้ประกอบการในระดับสากลเทศกาลงานออกแบบเชียงใหม่ (Chiang Mai Design Week) คือเทศกาลประจำปีที่จัดโดยสำนักงานส่งเสริมเศรษฐกิจสร้างสรรค์ (องค์การมหาชน) หรือ CEA ร่วมกับเครือข่ายนักสร้างสรรค์และผู้ประกอบการในภาคเหนือ นำเสนอผลงานและไอเดียที่ผสานนวัตกรรมเข้ากับชีวิตประจำวัน ทั้งยังเป็นเวทีเชื่อมโยงความร่วมมือระดับภูมิภาคและนานาชาติ เพื่อยกระดับเศรษฐกิจ และเสนอทางออกต่อความท้าทายทางสังคมและสิ่งแวดล้อมร่วมสมัยในปี 2568 เทศกาลฯ จัดขึ้นเป็นครั้งที่ 11 ภายใต้แนวคิด “LOCAL PLUS: ร่วมมือกัน สร้างสรรค์ เติบโต” มุ่งสร้างพื้นที่ คิดบวก (+) และต่อยอดพลังร่วมของผู้คน องค์กร และภาคส่วนต่าง ๆ โดยนอกจาก “การบวกเพิ่ม” เทศกาลฯ ยังได้หยิบเครื่องหมายทางคณิตศาสตร์อื่นมาใช้สื่อความหมาย ทำให้งานออกแบบกลายเป็นเครื่องมือขับเคลื่อนเศรษฐกิจและสังคมที่จับต้องได้ไม่ว่าจะเป็นเครื่องหมายคูณ (×) ที่หมายถึงการทวีพลังสร้างสรรค์จากท้องถิ่นสู่สากล เครื่องหมายหาร (÷) การแบ่งปันองค์ความรู้และนวัตกรรมสร้างสรรค์ และเครื่องหมายลบ (−) ที่สื่อถึงการลดข้อจำกัดและผลกระทบสิ่งแวดล้อม โดยทั้งหมดได้รับการร้อยเรียงให้เป็นสมการที่นำไปสู่ความเป็นไปได้อย่างไม่สิ้นสุด (∞) ตอบโจทย์ผู้คนทุกวัย และยังเป็นสื่อกลางเชื่อมผู้คนต่างวัยให้ได้สนุกกับกิจกรรมสร้างสรรค์อันหลากหลายแนวคิดเหล่านี้จะปรากฏอยู่ทั่วเมืองเชียงใหม่ ทั้งในย่านเมืองเก่า ถนนช้างม่อย-ราชวงศ์ ถนนท่าแพ และถนนช้างคลาน ทั้งยังถ่ายทอดผ่านโปรแกรมจากเครือข่ายนักสร้างสรรค์ทั่วภาคเหนือที่มาร่วมจัดแสดงผลงานในเทศกาลฯ ผ่านเรื่องราวของอาหาร งานหัตถกรรม ดนตรี และงานออกแบบ ภายใต้สามเป้าหมายหลัก ได้แก่ การเฉลิมฉลองนักสร้างสรรค์คืนถิ่น (homecoming) การสืบสานวิถีท้องถิ่นที่ยั่งยืน (local sustainable living) และการเชื่อมโยงเครือข่ายนักสร้างสรรค์และผู้ประกอบการเพื่อสร้างพื้นที่แห่งโอกาสใหม่ (new opportunities) ในส่วนของกิจกรรมไฮไลต์ เทศกาลฯ นำผู้ชมย้อนสำรวจต้นทุนธรรมชาติและวัฒนธรรมของภาคเหนือในมุมมองร่วมสมัย พร้อมต่อยอดด้วยพลังบวกจากความร่วมมือในหลายสาขา เช่น.– นิทรรศการจากกลุ่มนักทำน้ำหอมชั้นนำของไทย ที่ใช้ทรัพยากรท้องถิ่นและวัสดุเหลือใช้ทางการเกษตร สร้างเป็นกลิ่นหอมที่ทั้งลดปัญหาสิ่งแวดล้อมและเพิ่มรายได้ให้เกษตรกร– นิทรรศการจากเครือข่ายด้านความยั่งยืนอาหาร ที่นำเสนอศักยภาพวัตถุดิบท้องถิ่นและการทำงานร่วมกันเพื่อสร้างมูลค่าใหม่แก่อุตสาหกรรมอาหาร– เทศกาลดนตรี LABBfest. ที่เชื่อมศิลปินภาคเหนือกับเวทีทั้งในและต่างประเทศ– POP Market ตลาดสร้างสรรค์ ที่นำเสนอสินค้าและบริการจากกระบวนการที่คำนึงถึงความยั่งยืน ตั้งแต่ผลิตภัณฑ์ที่วางจำหน่ายไปจนถึงการจัดงาน– รวมถึงเวิร์กช็อปและการแสดงศิลปะร่วมสมัยอีกมากมายทั้งนี้ เพื่อขยายพลังของ LOCAL PLUS เทศกาลฯ ยังร่วมมือกับเครือข่ายนานาชาติ จัดแสดงผลงานของนักออกแบบและศิลปินจากไต้หวัน ออสเตรีย อุซเบกิสถาน ญี่ปุ่น และอีกหลายประเทศ พร้อมกิจกรรมแลกเปลี่ยนประสบการณ์ระหว่างนักสร้างสรรค์ท้องถิ่นและนานาชาติร่วมเฉลิมฉลอง แบ่งปัน และสานพลังสร้างสรรค์ให้ภาคเหนือเราได้เฉิดฉาย พร้อมสร้างแรงบันดาลใจขับเคลื่อนโลก ในเทศกาลงานออกแบบเชียงใหม่ 2568 ภายใต้แนวคิด “LOCAL PLUS: ร่วมมือกัน สร้างสรรค์ เติบโต” ระหว่างวันที่ 6–14 ธันวาคม 2568 ในย่านเมืองเก่าเชียงใหม่ ถนนช้างม่อย–ราชวงศ์ ถนนท่าแพ และถนนช้างคลาน#CMDW2025 #ChiangMaiDesignWeek #LocalPlus
12 ก.ย. BBBB
จาก Blue Zone ถึง Blue Ocean โอกาสทางเศรษฐกิจจากสังคมสูงวัยเชียงใหม่
จาก Blue Zone ถึง Blue Ocean โอกาสทางเศรษฐกิจจากสังคมสูงวัยเชียงใหม่ เมื่อต้นทุนครบ แต่เมือง (อาจ) ยังไม่พร้อมภายในปี พ.ศ. 2578 ประเทศไทยจะกลายเป็นประเทศกำลังพัฒนาแห่งแรกของโลกที่เข้าสู่ “สังคมผู้สูงวัยระดับสุดยอด” (Super-aged Society) หรือมีประชากรอายุเกิน 60 ปี มากกว่าร้อยละ 30 ของประชากรทั้งประเทศแต่ไม่ต้องรอถึงวันนั้น เพราะในวันนี้ เราก็ก้าวเข้าสู่สังคมสูงวัยเต็มรูปแบบโดยสมบูรณ์แล้ว เพราะไม่ว่าจะมองไปที่จังหวัดไหน ก็ล้วนมีสัดส่วนประชากรที่อายุ 60 ปีขึ้นไป เกินร้อยละ 20 อย่างต่อเนื่องหนึ่งในเมืองที่สะท้อนภาพดังกล่าวได้ชัด คือ “เชียงใหม่” จังหวัดที่เพิ่งได้รับการจัดอันดับว่ามีพื้นที่มากที่สุดในประเทศ และเป็นหนึ่งในจังหวัดที่มีจำนวนผู้สูงอายุสูงสุดจากข้อมูลของกรมกิจการผู้สูงอายุ (ปี 2566) เชียงใหม่มีผู้สูงอายุถึง 404,512 คน คิดเป็นร้อยละ 24.08 ของประชากรทั้งจังหวัด โดยตัวเลขดังกล่าวยังไม่นับรวมจำนวนผู้เกษียณจากต่างประเทศ ทั้งในสหรัฐอเมริกาและยุโรป ที่ต่างเลือกเชียงใหม่เป็นที่พำนักในวัยปลายของชีวิต สิ่งนี้อาจชี้ให้เห็นผลกระทบที่จะตามมาในเมืองที่ต้องพึ่งพาเศรษฐกิจภาคบริการและแรงงานเป็นหลักอย่างเชียงใหม่ หากในอีกมุมหนึ่ง วิกฤตสังคมสูงวัยที่เรากำลังเผชิญก็สามารถเป็นโอกาสได้เช่นกัน Blue Zone เมื่อเมืองยั่งยืน ผู้คนจึงอยู่ยาว ย้อนกลับไปในช่วงต้นทศวรรษมิลเลเนียม ดร.มิเชล ปูลาแล็ง (Dr.Michel Poulain) นักประชากรศาสตร์ชาวเบลเยียม และ ดร.เจียนนี เปส (Dr.Gianni Pes) นักระบาดวิทยาชาวอิตาเลียน ตั้งข้อสงสัยว่าเหตุใดภูมิภาคบาร์บาเกีย (Barbagia) บนเกาะซาร์ดิเนีย ประเทศอิตาลี ถึงมีอัตราของผู้มีอายุยืนสูงกว่าค่าอายุเฉลี่ยของผู้คนทั่วโลก พวกเขาเริ่มศึกษาปัจจัยเบื้องหลัง และใช้ปากกาหมึกสีน้ำเงินวงกลมรอบพื้นที่ดังกล่าวบนแผนที่ ข้อมูลจากการศึกษาถูกตีพิมพ์ในวารสารวิชาการ Experimental Gerontology ในปี 2547 ก่อนที่ แดน บิวต์เนอร์ (Dan Buettner) นักเขียนจาก National Geographic ที่ร่วมทำงานวิจัยกับนักวิชาการทั้งสองท่าน ได้ขยายพื้นที่การศึกษาเรื่องนี้ต่อจนเกิดเป็นบทความสารคดี และหนังสือ Blue Zone ซึ่งตีพิมพ์ในปี 2551 และด้วยเหตุนี้ Blue Zone จึงเป็นที่จดจำในฐานะพื้นที่ ดินแดน หรือเมืองที่มีผู้คนอายุยืนกว่าค่าเฉลี่ยโลก ทั้งยังมีคุณภาพชีวิตที่ดีด้วยโอกินาวา (ญี่ปุ่น) ซาร์ดิเนีย (อิตาลี) นิโคยา (คอสตาริกา) อิคาเรีย (กรีซ) โลมา ลินดา (สหรัฐอเมริกา) และสิงคโปร์ คือ 6 เมืองแรกที่ได้รับการขีดวงด้วยปากกาสีน้ำเงิน ซึ่งแดนได้ค้นพบ 6 ปัจจัยสำคัญที่ทำให้เมืองเหล่านี้เป็นมิตรกับผู้สูงวัย นั่นคือ1) การที่ผู้คนในเมืองมีวัตถุประสงค์ในการใช้ชีวิต2) พวกเขากินอาหารน้อยแต่พอดี (ประมาณ 80% ของความอิ่ม) 3) มีโภชนาการที่เน้นพืช ผัก ถั่ว ปลา ไขมันดี 4) มีความสัมพันธ์ทางสังคมและครอบครัวแน่นแฟ้น5) มีชุมชนศาสนาหรือความเชื่อเป็นที่พึ่งพิง6) มีวิถีชีวิตที่ไม่เร่งรีบ พักผ่อนอย่างมีคุณภาพสิ่งเหล่านี้ไม่ได้เกิดขึ้นจากพฤติกรรมของบุคคลเพียงลำพัง หากยังต้องอาศัยสภาพแวดล้อมของเมืองที่เอื้ออำนวย ตั้งแต่บรรยากาศที่ผ่อนคลาย ความหลากหลายของอาหาร การเข้าถึงสุขภาพ ไปจนถึงเครือข่ายความสัมพันธ์ในชุมชนเมื่อมองกลับมาที่เชียงใหม่—เมืองที่ตั้งใกล้ชิดกับธรรมชาติ รุ่มรวยด้วยศิลปวัฒนธรรม ผู้คนมีวิถีชีวิตที่เนิบช้าผ่อนคลาย แลยังสามารถเข้าถึงอาหารการกินที่มีคุณภาพและหลากหลาย ฯลฯ อีกทั้ง เมืองยังมีผู้สูงอายุเกินค่าเฉลี่ย หรือมีอายุมากกว่า 100 ปี มากถึง 1,152 คน (สูงเป็นอันดับ 3 ของประเทศ รองจากกรุงเทพมหานคร และนนทบุรี) เมื่อพิจารณาจากต้นทุนดังกล่าว ว่าไปแล้ว เชียงใหม่ก็มีศักยภาพไม่น้อยที่จะได้รับการขีดวงสีน้ำเงินบนแผนที่ Ready Set Old: แก่ ดี มีสุขข้อเสนอเรื่องการยกระดับเชียงใหม่ให้เป็น Blue Zone ถูกยกนำมาถกเถียงครั้งแรกในนิทรรศการ Ready Set Old: แก่ดี มี สุข นิทรรศการที่เกิดจากความร่วมมือของ CEA, กมลกานต์ โกศลกาญจน์, กริยา บิลยะลา, THINKK Studio และ STUDIO 150 ซึ่งจัดแสดงในเทศกาลงานออกแบบเชียงใหม่ 2567 (Chiang Mai Design Week 2024) นิทรรศการพาไปสำรวจต้นทุนและความพร้อมในมิติต่าง ๆ ของเมืองเชียงใหม่ในการรองรับคุณภาพชีวิตที่ดีของผู้สูงวัย ขณะเดียวกันก็ชวนให้สำรวจโอกาสในการพัฒนาเศรษฐกิจ ผ่านอาชีพที่รองรับ Blue Zone ผ่าน 4 องค์ประกอบสำคัญ อย่างการเข้าถึงอาหารเพื่อสุขภาพที่หลากหลาย (ซึ่งนิทรรศการชี้ให้เห็นโอกาสในการต่อยอดสู่ธุรกิจอาหารเพื่อสุขภาพสำหรับผู้สูงวัย) กิจวัตรประจำวันที่เอื้อให้เกิดการเคลื่อนไหวร่างกายอย่างเป็นธรรมชาติ (อาชีพเทรนเนอร์สำหรับผู้สูงวัย หรือครีเอเตอร์ด้านสุขภาพ) การมีที่อยู่อาศัยที่ครบพร้อมและยังคงความสัมพันธ์แบบครอบครัวขนาดใหญ่ (นักเวชศาสตร์ฟื้นฟูแบบองค์รวม หรือบริการด้านการท่องเที่ยวสำหรับผู้สูงวัย) และการมีเป้าหมายชีวิตผ่านการยึดเหนี่ยวทางศาสนาและศิลปวัฒนธรรม (อาชีพด้านการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม) แม้จะขึ้นต้นด้วยสีน้ำเงิน (Blue) เหมือนกัน แต่ Blue Zone ก็ไม่ได้มีความหมายอะไรที่สอดพ้องไปกับ Blue Ocean หรือนิยามของพื้นที่ทางธุรกิจที่ยังไม่ค่อยมีการแข่งขันแต่กระนั้น เมื่อพิจารณาจากองค์ประกอบข้างต้นทั้งหมด ความพร้อมต่อการเป็น Blue Zone ของเชียงใหม่ ก็อาจนำไปสู่การสร้างพื้นที่ทางเศรษฐกิจใหม่ภายใต้นิยาม Blue Ocean ได้เช่นกันโอกาสที่ (อาจ) ยังไม่เติมเต็มในขณะที่นิทรรศการ Ready Set Old: แก่ดี มี สุข นำเสนอโอกาสในการพัฒนาอาชีพหรือเปิดธุรกิจใหม่ ๆ ที่รองรับกับการเป็นเมืองผู้สูงวัยโดยสมบูรณ์ของเชียงใหม่ ในช่วงท้ายของนิทรรศการ ก็ยังเปิดให้ผู้ชมร่วมกันแสดงความคิดเห็นถึง “ข้อจำกัด” บางประการที่อาจทำให้เชียงใหม่ไม่สามารถสร้าง Blue Zone ดังที่ แดน บิวต์เนอร์ ได้เสนอไว้“การขาดแคลนพื้นที่สีเขียว” และ “มลภาวะทางอากาศ” คือความท้าทายหลัก ที่ผู้ชมนิทรรศการฯ ได้เสนอแนะไว้ ขณะที่บางส่วนมองว่าการที่เชียงใหม่ยังไม่มี “ระบบขนส่งมวลชน” และ “ทางเท้าที่สะดวก” ก็ถือเป็นอุปสรรคสำคัญรองลงมา เช่นเดียวกับสวัสดิการสำหรับผู้สูงอายุจากภาครัฐที่ยังน้อยเกินไป และเมืองยังขาด “พื้นที่เพื่อผู้สูงอายุ” ที่ทุกคนสามารถเข้าถึงได้อย่างครอบคลุมทั้งนี้ เมื่อพิจารณาถึงนโยบายรองรับหรือยกระดับคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุของเมืองเชียงใหม่ ทั้งในระดับหน่วยปกครองส่วนท้องถิ่น และจังหวัด แม้จะมีความพยายามขับเคลื่อนในรูปแบบข้อเสนอเชิงนโยบายจากหน่วยการศึกษาต่าง ๆ (อาทิ วิทยาลัยการศึกษาตลอดชีวิต มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ https://www.lifelong.cmu.ac.th/medee/content/e4aef79ae30907cf0987b9f7016b068f หรือแผนการพัฒนาที่อยู่อาศัยของผู้สูงอายุ ของกระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์ https://www.m-society.go.th/ewtadmin/ewt/MSO_WEB_NEW/news_view.php?nid=41364) หากยังไม่พบนโยบายใดได้ที่ถูกพัฒนาเป็นรูปธรรม รวมถึงแผนการยกระดับศักยภาพที่เมืองมี สู่การพัฒนาเศรษฐกิจที่รองรับโอกาสในเรื่องนี้แต่อย่างใด“จริง ๆ เชียงใหม่ก็มีพื้นที่เพื่อผู้สูงอายุพอสมควรนะ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นพื้นที่เอกชนที่มีค่าใช้จ่าย ขณะที่พื้นที่ของรัฐเอง มีค่อนข้างจำกัด และไม่มีการประชาสัมพันธ์เท่าที่ควร” ป้าแดง – นฤมล คลังวิเชียร หนึ่งในคณะกรรมการชุมชนพวกแต้ม ให้ความเห็น“ป้าว่าในเมื่อเมืองเราเข้าสู่สังคมผู้สูงวัยเต็มรูปแบบ การมีพื้นที่กิจกรรม หรือการผ่อนคลายสำหรับผู้สูงอายุ ควรเป็นสวัสดิการหลักที่รัฐต้องจัดหาให้อย่างเท่าเทียม”เช่นเดียวกับมุมมองของ ป้านิด-วนิดา อินทวงศ์ ข้าราชการเกษียณ ที่มองว่าแม้วิถีชุมชนในเมืองเชียงใหม่ เอื้อให้ผู้สูงอายุเข้าถึงคุณภาพชีวิตที่ดี แต่ถ้ามีหน่วยงานมาส่งเสริมให้นิเวศการใช้ชีวิตของผู้สูงอายุสามารถต่อยอดเป็นอาชีพเสริมได้อย่างยั่งยืน สิ่งนี้จะช่วยดึงดูดให้เชียงใหม่เป็นเมืองที่มีความน่าอยู่ขึ้นได้อีกมาก“เรามีศูนย์ฝึกอบรมวิชาชีพผู้สูงอายุ และมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ก็เพิ่งเปิดศูนย์ผู้สูงอายุ (ศูนย์ส่งเสริมพฤตพลังผู้สูงอายุ – https://www.swc.cmu.ac.th/ ) ไปไม่นาน แต่ก็ยังเป็นพื้นที่ที่จำกัด และหลายโครงการก็มีค่าใช้จ่าย ป้าคิดว่าหน่วยงานระดับเมือง ควรมีการบูรณาการพื้นที่เหล่านี้ และเอื้อให้ผู้สูงวัยเข้าถึงการใช้บริการโดยมีต้นทุนค่าใช้จ่ายที่น้อยที่สุด หรือไม่มีเลยยิ่งดี” ป้านิด กล่าวเหล่านี้ คือเสียงสะท้อนบางส่วนจากคน “วงใน” ที่ชี้ว่าถ้ารัฐเข้ามาอุดช่องว่างที่เมืองขาด ตั้งแต่โครงสร้างพื้นฐานของเมือง ไปจนถึงการบูรณาการการทำงานและทรัพยากรที่เมืองมี สิ่งนี้จะสามารถต่อยอดให้เชียงใหม่ ไม่เป็นเพียง “เมืองต้นแบบด้านสุขภาวะ” สำหรับผู้สูงวัย แต่ยังเปิดโอกาสใหม่ ๆ ทางเศรษฐกิจและสังคม ที่ทำให้ความแก่ชรามีความหมายและนั่นไม่เพียงอาจทำให้เชียงใหม่กลายเป็น Blue Zone ลำดับที่ 7 ของโลก แต่ยังรวมถึงการเปลี่ยน Blue Zone ให้กลายเป็น Blue Ocean ที่มี “ผู้สูงวัย” เป็นทั้งกลุ่มเป้าหมายรวมถึงพลังสำคัญในการขับเคลื่อน นิทรรศการ Ready Set Old แก่ ดี มีสุข จัดแสดงในเทศกาลงานออกแบบเชียงใหม่ 2567 ระหว่างวันที่ 7 – 12 ธันวาคม 2567 ณ TCDC เชียงใหม่ที่มา:https://www.bluezones.com/ https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK298903/ https://www.swc.cmu.ac.th
07 ส.ค. BBBB
เติมพลังสร้างสรรค์แบบเหนือ ๆ ยกระดับท้องถิ่นด้วยความร่วมมือที่ไม่จำกัด
โลกที่หมุนไว เศรษฐกิจที่ผันผวน สังคมที่พลิกโฉม และธรรมชาติที่เดาใจยาก – เราจะรับมือกับความท้าทายเหล่านี้อย่างไร ถ้าไม่เริ่มจาก “การร่วมมือกัน” เทศกาลงานออกแบบเชียงใหม่ (Chiang Mai Design Week) เป็นเวทีรวมพลังนักสร้างสรรค์จากทุกสารทิศ ที่เชื่อว่าการผนึกกำลังของคนในพื้นที่ เมื่อจับมือกับเครือข่ายทั้งในและต่างประเทศ จะช่วยเปิดประตูสู่โอกาสใหม่ ๆ ท่ามกลางกระแสการเปลี่ยนแปลง และผลักดันให้เมืองและชุมชนเติบโตอย่างสร้างสรรค์สู่ทศวรรษใหม่ของเทศกาลออกแบบที่จัดขึ้นครั้งแรกในประเทศไทย เทศกาลฯ กลับมาพร้อมกับแนวคิด LOCAL PLUS (โลคัล พลัส) ยกระดับเชียงใหม่และภาคเหนือ ให้เป็นพื้นที่ “คิดบวก” สำหรับรองรับไอเดียใหม่ ๆ นวัตกรรม ผู้คน ความสนุกสนาน และเมล็ดพันธุ์แห่งความคิดสร้างสรรค์ เปลี่ยนงานออกแบบให้เป็นมากกว่าความงามและการใช้งาน แต่เป็นเครื่องมือขับเคลื่อนเศรษฐกิจและสังคมที่จับต้องได้จริงไม่เพียงการคิดบวก LOCAL PLUS ยังสะท้อนผ่านเครื่องหมายทางคณิตศาสตร์ที่นำไปสู่ผลลัพธ์ไม่จำกัด:“คูณ” (multiply, ×) เพิ่มพลังสร้างสรรค์เป็นทวีคูณ ขยายพื้นที่จัดแสดงจากเชียงใหม่สู่เครือข่ายเมืองสร้างสรรค์ในภาคเหนือ และเชื่อมพื้นที่ปล่อยของสำหรับนักสร้างสรรค์ท้องถิ่นสู่ระดับสากล “หาร” (division, ÷) แบ่งปันนวัตกรรมและองค์ความรู้ สร้างพื้นที่กลางสำหรับแชร์ไอเดียใหม่ ๆ เพื่อเปลี่ยนความร่วมมือที่ตั้งต้นจากท้องถิ่น เป็นกลไกยกระดับเศรษฐกิจและคุณภาพชีวิตของคนทั้งประเทศและ “ลบ” (minus, −) การประสานความร่วมมือเพื่อขจัดข้อจำกัดที่ทำให้ก้าวไม่พ้น ลดการทำงานซ้ำซ้อน ลดการสิ้นเปลืองทรัพยากร และลดผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมมาร่วมสำรวจพลังบวกของคนเหนือ ที่นำไปสู่ผลกระทบเชิงบวกอย่างไม่สิ้นสุด (infinity, ∞) ในเทศกาลออกแบบเชียงใหม่ 2568 (Chiang Mai Design Week 2025) ครั้งที่ 11 ระหว่างวันที่ 6 – 14 ธันวาคม 2568 ที่เชียงใหม่#CMDW2025 #LocalPlus #ChiangMaiDesignWeek
19 มิ.ย. BBBB
Honey Dialogues คุยกับนักวิจัยน้ำผึ้งถึงศักยภาพที่ไปไกลกว่ารสหวาน
‘Honey Dialogues’ คุยกับนักวิจัยน้ำผึ้งถึงศักยภาพที่ไปไกลกว่ารสหวานรศ.ดร.เทิด ดิษยธนูวัฒน์“หวานปานน้ำผึ้งเดือนห้า” คือคำเปรียบเปรยเก่าก่อนที่สะท้อนถึงความหวานอันเลิศล้ำจากห้วงเวลาที่ดีที่สุดที่ฝูงผึ้งในบ้านเราสามารถผลิตได้กระนั้น น่าสนใจที่ว่าแม้ “น้ำผึ้ง” จะเป็นหนึ่งในวัตถุดิบประกอบอาหารที่เก่าแก่ที่สุดในอารยธรรมมนุษย์ และในบ้านเราจะมีผึ้งมากกว่า 100 สายพันธุ์ (จาก 20,000 สายพันธุ์ทั่วโลก) คนไทยส่วนใหญ่ก็กลับคุ้นเคยแค่ความหวานจากน้ำผึ้งดอกลำไย ซึ่งปัจจุบันเป็นหนึ่งในวัตถุดิบหลักในระบบอุตสาหกรรมอาหารบ้านเราเพียงรสเดียว“น้ำผึ้งให้รสหวาน แต่ผึ้งสายพันธุ์ต่าง ๆ หรือกระทั่งสายพันธุ์เดียวกันที่อาศัยอยู่ในป่าที่มีลักษณะต่างกัน ก็กลับให้รสหวานที่มีมิติที่ต่างกันอย่างมีนัยสำคัญ หนึ่งในเป้าหมายในการทำงานของผม คือการเปิดมิติของรสชาติให้คนส่วนใหญ่ได้รู้” เบนซ์-วีรวิชญ์ อินทร์ประยงค์ เจ้าของบำรุงสุขฟาร์ม เกษตรกรหนุ่มนักสะสมน้ำผึ้ง หนึ่งในไม่กี่คนของเมืองไทยที่มีน้ำผึ้งไม่ต่ำกว่า 130 รสชาติ กล่าวเราพบเบนซ์ในนิทรรศการคน-ผึ้ง-ป่า (Peoples, Bees, and Forests) ที่จัดขึ้นในเทศกาลงานออกแบบเชียงใหม่ ครั้งที่ 10 (Chiang Mai Design Week 2024) เมื่อเดือนธันวาคมปีที่ผ่านมา เขาได้รับเชิญมาเป็นวิทยากรบอกเล่าถึงความหลากหลายของชนิดน้ำผึ้ง รวมถึงเปิดให้ผู้ชมได้ทดลองชิมน้ำผึ้งชนิดต่าง ๆ ซึ่งสามารถจำแนกเฉดรสได้มากถึง 10 เฉด จากรังผึ้งในป่าท้องถิ่นทั่วประเทศ“ปัจจัยที่ส่งผลต่อรสชาติมีอยู่หลายอย่างด้วยกัน อย่างแรกคือชนิดของผึ้ง ซึ่งแบ่งได้เป็น 2 กลุ่มหลัก ๆ คือผึ้ง และชันโรง (ผึ้งไร้เหล็กใน ในวงศ์ Meliponini ซึ่งพบมากในไทย – ผู้เขียน) โดยในกลุ่มของผึ้งก็มีหลายชนิด เช่น ผึ้งหลวง ผึ้งโพรง ผึ้งมิ้ม ส่วนชันโรงก็สามารถจำแนกได้มากถึง 35 ชนิด” เบนซ์ กล่าว“น้ำหวานจากชันโรงบางชนิดมีรสคล้ายน้ำผึ้ง เช่น พันธุ์ขนเงิน ถ้วยดำ บางชนิดก็จะออกไปทางน้ำส้ม เช่น อุ้งหมี อีตาม่า ส่วนชันโรงดินจะมีความเป็นยาสูง พวกนี้อาศัยในโพรงดิน ซึ่งชันโรงแต่ละชนิดกินอาหารต่างกัน ทำให้รสชาติน้ำหวานก็ต่างกัน”เบนซ์มองน้ำผึ้งป่า การเก็บสะสม ไปจนถึงการจัดจำหน่ายภายใต้แบรนด์บำรุงสุขฟาร์มไม่ต่างจากไวน์ เขาอยากให้ลูกค้าเข้าถึงน้ำผึ้งคุณภาพดีและหลากหลาย ซึ่งสิ่งนี้ไม่เพียงเป็นความมุ่งหมายทางธุรกิจ แต่ยังเป็นแพสชันทางสังคม – เนื่องจากความหลากหลายและสุขภาพของผึ้งคือเครื่องบ่งชี้ความสมบูรณ์ของระบบนิเวศ การที่คนไทยเข้าถึงน้ำผึ้งได้หลากชนิด ย่อมหมายถึงความยั่งยืนของทรัพยากรป่าในบ้านเราในทางเดียวกันข้อมูลจาก World Integrated Trade Solution (WITS) ระบุว่าเมื่อปี 2567 ไทยสามารถส่งออกน้ำผึ้งไปยังตลาดโลกได้มากถึงปีละ 880 ล้านบาท สูงเป็นอันดับ 2 ของอาเซียน (รองจากเวียดนาม) และติดอันดับ 23 ของโลก โดยน้ำผึ้งส่วนใหญ่คือน้ำผึ้งดอกลำไย“ต้องยอมรับว่าน้ำผึ้งลำไยมีสีกลิ่นรสที่ดีมาก อีกทั้งยังมีคุณสมบัติเพื่อสุขภาพที่สูงพอสมควร อีกทั้งเมืองไทยมีผึ้งน้ำหวานถึง 6 ชนิด อย่างน้ำผึ้งโพรง น้ำผึ้งหลวง ถึงจะเป็นน้ำผึ้งลำไยเหมือนกัน แต่ก็ยังมีความหลากหลายของน้ำผึ้งพอสมควร” อาจารย์เทิด – รศ.ดร.เทิด ดิษยธนูวัฒน์ อาจารย์ภาควิชาชีววิทยา คณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ และหนึ่งในทีมงานจัดทำนิทรรศการคน-ผึ้ง-ป่า เล่าถึงเหตุผลว่าทำไมน้ำผึ้งกระแสหลักของไทยต้องเป็นน้ำผึ้งลำไยควบคู่ไปกับความตั้งใจของเบนซ์ที่พยายามส่งเสริมความหลากหลายของน้ำผึ้ง อาจารย์เทิด เลือกลงลึกไปที่การขยายขีดความสามารถของการเลี้ยงผึ้งในฟาร์มอุตสาหกรรมของบ้านเรา โดยเฉพาะผึ้งชันโรง อันเป็นหนึ่งในทางเลือกที่น่าสนใจ จนนำมาสู่โครงการวิจัยพัฒนาผลิตภัณฑ์จากผึ้งและการเลี้ยงผึ้งอย่างยั่งยืน (SMART BEE SDGs) เพื่อขยายศักยภาพและสร้างมูลค่าเพิ่มในการผลิตน้ำผึ้งของเกษตรกรไทย“นอกจากน้ำผึ้งพันธุ์แล้ว ปัจจุบันเกษตรกรไทยก็สนใจเลี้ยงผึ้งชันโรงเพิ่มขึ้นมา เนื่องจากมีความดุน้อยกว่า ตัวน้ำผึ้งมีมูลค่าสูงและมีคุณสมบัติส่งเสริมสุขภาพที่ดีมาก ๆ อีกทั้งการจัดงานประชุมกับเกษตรกรหลายครั้งก็เห็นคนรุ่นใหม่สนใจมาเลี้ยงผึ้งกันพอสมควร ถือเป็นสัญญาณที่ดีของวงการว่ายังมีการสานต่อ” อาจารย์เทิด เล่าถึงภาพรวมของอุตสาหกรรมการเลี้ยงผึ้งในไทยในปัจจุบันงานวิจัยผึ้งของอาจารย์เทิด ไม่เพียงศึกษาทางเลือกในการเพิ่มศักยภาพและการตรวจสอบคุณภาพในการผลิตน้ำผึ้งในบ้านเรา แต่ยังรวมถึงการต่อยอดวัตถุดิบในกระบวนการผลิตสู่สินค้าอื่น ๆ เช่น การสกัดโปรตีนไหมจากผึ้งเป็นเครื่องสำอางคุณภาพสูง ก่อนจะเผยแพร่องค์ความรู้ไปสู่เกษตรกรเลี้ยงผึ้งกลุ่มต่าง ๆ เพื่อเพิ่มช่องทางสร้างรายได้ต่อไป“อีกเรื่องคือการส่งเสริมการผลิตน้ำผึ้งไทยอินทรีย์ เพื่อตลาดมูลค่าสูง ซึ่งเป็นโจทย์ที่ท้าทาย ด้วยนิยามของคำว่าอินทรีย์และการจัดการนั้นยากมาก ต้องมีการศึกษาต่อไป” อาจารย์เทิด กล่าวนอกจากนี้ อาจารย์เทิด ยังเสริมว่า เราสามารถสร้างโอกาสให้ชาวบ้าน คนเก็บน้ำผึ้ง ได้จากการทำเวิร์กช็อป การสร้างเครือข่ายให้เข้มแข็ง การสอนทำผลิตภัณฑ์ใหม่ ๆ หรือ ให้ข้อมูลใหม่จากการวิจัยให้กับเกษตรกรอย่างสม่ำเสมอ ตลอดจนมีการบริการชุมชม อย่างที่ทีมวิจัย SMART BEE SDGs ซึ่งหาทุนวิจัยมารับตรวจน้ำผึ้งจากชาวบ้านโดยไม่คิดค่าใช้จ่าย เพื่อนำไปใช้ในการส่งเสริมการขายและใช้ได้จริง เกษตรกรหลายท่านเอาไปตั้งโชว์ในการออกบูธทำให้เพิ่มราคาได้ ตลอดจนเปิดตลาดใหม่ ๆ จากการส่งเสริมของภาครัฐและเอกชนเช่นเดียวกับเบนซ์ อาจารย์เทิดยังเสริมว่าน้ำผึ้งให้ประโยชน์กับมนุษย์เรามากกว่าแค่รสหวาน หรือมูลค่าทางเศรษฐกิจ แต่การมีอยู่ของแมลงตัวน้อยผู้ผลิตความหวานเหล่านี้ จะเป็นเครื่องบ่งชี้ถึงความอุดมสมบูรณ์ของธรรมชาติอย่างตรงไปตรงมาที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้“หากผึ้งหายไปจากระบบนิเวศ เนื่องจากกิจกรรมมนุษย์หลาย ๆ อย่าง อาทิ การใช้สารเคมี การทำเกษตรแบบพืชเชิงเดี่ยว ผึ้งลดลง พืชพันธุ์ก็ผสมพันธุ์ได้ลดลง พืชผักผลไม้ก็จะหายตามไป เช่นเดียวกับสัตว์กินพืชก็จะลดลง และสัตว์กินสัตว์เองก็จะลดลงตาม จนสุดท้ายก็วนกลับมายังมนุษย์เราเองที่อยู่บนสุดในระบบนิเวศจะขาดแคลนอาหาร” อาจารย์เทิด กล่าว“เมื่อสิ่งแวดล้อมทั้งระบบล่มสลาย มนุษยชาติก็ต้องล่มสลายในที่สุด แต่ถ้ามนุษย์เราอย่างน้อยช่วยกันช่วยปลูกพืชดอกในบริเวณบ้าน รักษาแหล่งน้ำให้ชุ่มชื้น หรือเจอผึ้งไม่ไปทำลายเขา แต่ยิ้มให้เขาสักหน่อย ให้ผึ้งตัวน้อย ๆ เหล่านี้ไปแวะเวียนมาตอม มาช่วยผสมเกสร เพียงเท่านี้ คน ผึ้ง ป่า ก็จะมีกันและกันไปอีกนาน”นั่นล่ะ จะด้วยการสร้างความรับรู้เรื่องรสอันรุ่มรวยของน้ำผึ้งป่าจากงานของเบนซ์ หรือการสร้างมูลค่าเพิ่มจากน้ำผึ้งในระบบอุตสาหกรรมของอาจารย์เทิด การมีอยู่อย่างหลากหลายของผึ้ง มีนัยสำคัญต่อคุณภาพชีวิตพวกเรามากกว่าที่คิดนิทรรศการคน-ผึ้ง-ป่า (Peoples, Bees, and Forests) จัดแสดงระหว่างวันที่ 7-15 ธันวาคม 2567 ที่ TCDC เชียงใหม่ เป็นส่วนหนึ่งของเทศกาลงานออกแบบเชียงใหม่ 2567 (Chiang Mai Design Week 2024)
10 มิ.ย. BBBB
Open Call for CMDW2025
เปิดรับสมัครผู้เข้าร่วมเทศกาลงานออกแบบเชียงใหม่ 2568ระหว่างวันที่ 15 พฤษภาคม – 30 มิถุนายน 2568โอกาสดีที่จะเป็นหนึ่งในฐานะ “นักสร้างสรรค์” ของเทศกาลงานออกแบบระดับประเทศ เติมพลังสร้างสรรค์แบบเหนือ ๆ ยกระดับท้องถิ่นด้วยความร่วมมือที่ไม่จำกัดเทศกาลงานออกแบบเชียงใหม่ (Chiang Mai Design Week) เป็นเวทีรวมพลังนักสร้างสรรค์จากทุกสารทิศ ที่เชื่อว่าการผนึกกำลังของคนในพื้นที่ เมื่อจับมือกับเครือข่ายทั้งในและต่างประเทศ จะช่วยเปิดประตูสู่โอกาสใหม่ ๆ ท่ามกลางกระแสการเปลี่ยนแปลง และผลักดันให้เมืองและชุมชนเติบโตอย่างสร้างสรรค์สู่ทศวรรษใหม่ของเทศกาลออกแบบที่จัดขึ้นครั้งแรกในประเทศไทย เทศกาลฯ กลับมาพร้อมกับแนวคิด 𝗟𝗢𝗖𝗔𝗟 𝗣𝗟𝗨𝗦 (โลคัล พลัส) ยกระดับเชียงใหม่และภาคเหนือ ให้เป็นพื้นที่ “คิดบวก” สำหรับรองรับไอเดียใหม่ ๆ นวัตกรรม ผู้คน ความสนุกสนาน และเมล็ดพันธุ์แห่งความคิดสร้างสรรค์ เปลี่ยนงานออกแบบให้เป็นมากกว่าความงามและการใช้งาน แต่เป็นเครื่องมือขับเคลื่อนเศรษฐกิจและสังคมที่จับต้องได้จริงโดยเทศกาลเปิดรับผลงานหรือกิจกรรมจากนักสร้างสรรค์ ทั้งในประเทศและต่างประเทศ ระหว่างวันที่ 15 พฤษภาคม – 30 มิถุนายน 2568 ประกอบด้วย1. การจัดแสดง (𝗦𝗵𝗼𝘄𝗰𝗮𝘀𝗲 𝗮𝗻𝗱 𝗘𝘅𝗵𝗶𝗯𝗶𝘁𝗶𝗼𝗻) การจัดแสดงผลงานที่นําเสนอแนวคิดเพื่อแก้ปัญหาและพัฒนาคุณภาพชีวิต และสามารถสร้างโอกาสใหม่ในการต่อยอดใช้ได้จริง2. กิจกรรมเสริมสร้างความคิดสร้างสรรค์ อีเวนต์ (𝗘𝘃𝗲𝗻𝘁) เวิร์กช็อป (𝗪𝗼𝗿𝗸𝘀𝗵𝗼𝗽) เสวนา (𝗧𝗮𝗹𝗸) ทัวร์ (𝗧𝗼𝘂𝗿) ดนตรีและการแสดง (𝗠𝘂𝘀𝗶𝗰 & 𝗣𝗲𝗿𝗳𝗼𝗿𝗺𝗮𝗻𝗰𝗲)3. ร้านค้าในตลาด 𝗣𝗢𝗣 𝗠𝗮𝗿𝗸𝗲𝘁 เปิดรับร้านค้า สินค้าดีไซน์ แบรนด์ที่สะท้อนศักยภาพพื้นถิ่นด้วยความคิดสร้างสรรค์ที่สอดคล้องกับการใช้ชีวิตอย่างยั่งยืน และเป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อม (Local Sustainable Living) ได้แก่ เครื่องแต่งกาย ไลฟ์สไตล์ ของแต่งบ้านและอาหาร4. สถานที่ (𝗩𝗲𝗻𝘂𝗲) เปิดรับพื้นที่ที่มีศักยภาพสนับสนุนการจัดแสดงโปรเจ็กต์และกิจกรรมเชิงสร้างสรรค์ ไม่ว่าจะเป็น สตูดิโอ ร้านค้า ร้านอาหาร โรงแรม โกดัง ลานโล่ง เป็นต้น📍สมัครได้ที่: https://www.chiangmaidesignweek.com/apply📢 ประกาศผลการคัดเลือกในวันที่ 15 กรกฏาคม 2568 ผ่านทางเฟซบุ๊กแฟนเพจ Chiang Mai Design Weekเทศกาลงานออกแบบเชียงใหม่ 2568 (Chiang Mai Design Week 2024) จะจัดขึ้นระหว่างวันที่ 6 – 14 ธันวาคม 2568 ณ ย่านกลางเวียง ย่านช้างม่อย-ท่าแพ แล้วพบกันที่เชียงใหม่สามารถดูคู่มือการสมัครได้ที่นี่: https://drive.google.com/file/d/1u26Hl6LJYTz253N_T-ht7iGvg4B8bl3m/view?usp=sharing#CMDW2025 #LocalPlus #ChiangMaiDesignWeek #CreativeCity #BusinessOpportunity #DesignForImpact #CallForCreators
17 พ.ค. BBBB